Barış Meriç

Barış bey, bisiklet ve kaykaylara pek meraklı. Ama yakın zamanda bir dirsek çıkma vakası yaşadığımız için “korumalar olmadan asla” ilkesi ile beyefendiye kask, dizlik ve dirseklik aldık. Şimdilik biraz mızırdanıyor bile olsa takması gerektiğini anladı gibi. Bir kaç kere “sıkıyoo” diye kaskı çıkardı ama kask olmadan binemeyeceğini Öğretmeye çalışacağız.

Barış bugün sabah biraz Öksürünce okula gÖndermedim. Hem azıcık evde kalıp oğlumla ilgileneyim hemde zaten çok hastalık salgın azıcık uzaklaşsın okuldan istedim. E tabi Barış beyde fırsatı kaçırmadı. Hem beni hem kendini palyaço yaptı 🙂 Doğumgününden kalan malzemeleri buldu. Çıkarıp onlarla oynadık kikirdedik.

Arda ve Barış artık tam anlamı ile kanka oldular. Yaşları büyüyünce birbirleri ile Öyle güzel oynamaya başladılarki her akşam bir araya gelmeleri hem onlar için hemde benim için iyi olur hale geldi. Arda ile oyalanıp benim yakamdan düşüyor Barış 🙂 Birlikte yiyor, birlikte resim yapıp, birlikte dans ediyorlar. hatta son nokta lazımlığada birlikte oturdular :))

İlk karnemi aldım. Mobidik anaokulu abilerine, ablalarına Özenmesinler diye onlarada karne hazırlamış. Çok şeker kurdeleli falan bi karne. üstelik bi de teşekkür belgesi de vardı. Barış’a ay bu senin karnen i dedim. gçzlerinin içi güldü güzelimin 🙂 Anaokulu bir de kreşte çekilen fotoğraflarını yollamış. Bu dÖnem boyunca yaptıkları etkinlikleri resimlemişler.

2 gece Önce hayatımın en güzel iltifatını aldım. Gece babamız eve henüz gelmemişti. Ben de Barışı uyutmak için yatağa yatırdım. Her zamanki gibi yatakta gevezelik ediyorduk. Bir kaç gecedir “iyigeceler annecim” diyordu ve buda benim çok hoşuma gidiyordu. Bu sefer içimi eriten bir şey daha sÖyledi. Elini yanağıma koyup “iyigeceler annecim. çok tatlısın” dedi ve Öptü :)) Hayatımda hiç olmadığı kadar mutlu oldum. Aşkların en büyüğü sanırım bu hissettiğim. Öptüm Öptüm sarıldım. “sen de çook tatlısın” dedim. Ben Öyle dedikçe oda sÖyledi bÖyle dakikalarca devam etti. Kikirdedik yatakta. Her geçen gün “sanırım en tatlı zamanları şimdi” diyorum Ama o tatlı zamanlar hiç bitmiyor. Benim tatlı oğlum büyüdükçe çok daha tatlı oluyor. Biliyorum bir süre sonra bu cilveleşmeler azalacak. Ergenlik girecek araya. Ama daha çok var diye avutuyorum kendimi. Gerçekten daha çok var değil mi 🙁

2010 bitterken Barış’ın anaokulu çok hoş bir yılsonu partisi düzenledi. Bütün çocuklar deliler gibi eğlendiler. 3 yaş sınıfı başta korktu annelerinin kucağından inmedi. Barış da başta Öğretmeninin kucağına çıktı. (Beni pek aramadı. Öğretmenide yetti ona. Demekki baya seviyor Öğretmenini ) Sonra açıldı beyfendi ve resimlerde ve video da gÖrüleceği gibi deli dana gibi koştu eğlendi. Evde de Evrim, Berk ve Demir le videolu chat yaptık. Yeni yıla hep birlikte girdik. saat 12 olduğunda Barış hala uyumamıştı. Yeni yıla girdikten sonra onu uyuttum. Benimde pilim bitti. Evrimler 1 saat sonra girecekti yeni yıla. Okadar uyku bastırdıki gidip yatmak zorunda kaldım. Hepinize iyi yııllarrrr :))

Kreşde yılbaşı partisi from duygu meric on Vimeo.

Barış, dün ilk kez sirk gÖsterisi izledi. Çok sıcak ve çok kalabalık olmasına rağmen oldukça eğlendi. Traplencileri ağzı açık izledi, jonklÖrleri ellerini yukarı aşağı kaldırıp indirerek taklit etti. Kaplanlara bakarken “kedi kedi” dedi 🙂 Sadece son gÖsteri olan motosiklet gÖsterisinde kasklı abiler ve gürültü yüzünden biraz ürktü ama bana sarılıp yandan bakmayıda ihmal etmedi. Ne kadar Tolga dayımız bize sirke gittiğimiz için çok kızsa da ben Barış için çok güzel bir deneyim olduğunu düşünüyorum. Bugün sürekli kuşları ve atları anlatıyor bize 🙂

Uzun zamandır yazamadım. Bu arada da Barış bey baya ilerledi. Artık resmen konuşuyor. Sabah uyanır uyanmaz başlıyor. Sabah kalkınca bir Önceki gün yaşadıklarından potporiler anlatılıyor genellikle. “Tavşan aç, havuş yedi kırt kırt. yaprak yedi yesil…” gibiYatana kadar car car konuşuyor. Hatta oda yetmiyor oyun oynarken oyuncaklarını konuşturtuyor. Dün şÖyle bir konuşma dinledim, bir elinde şapkası olan bir oyuncak, diğer elinde de oyuncak kedi var. Şapkalı olan kediye soruyor. ” senin şapkan nerde ?” kedi de cevap veriyor “yok” :)) Baya güldüm. Birde benden birşey isteyişi varki bitiyorum. “annecik havuş istiyom ben” ses inceltilip şirin şirin sırıtılıyor. Ben “havuç mu verim sana” diyince. Büsbütün sırıtılıp kafa aşağı yukarı sallanıp “hıhıııı. ebet” deniyor :)) Benden ne istese veririm bÖyle isteyince. Anne canını ver desin veririm. o derece tatlı oluyor :)) Eğer evde havuç yoksa muş ( muz) oda yoksa amut( armut) oda yoksa mandaalinaaa (uzata uzata sÖylüyo) isteniyo sırayla.

Kader ablamız liseye başlayacağı için artık Öğleden sonraları gelemeyecek.  Ben de tek başıma hem Barış ile başedip hem ev işi yapıp hemde kendi işimi yapamayacağım için anaokuluna biraz erken yazıldık. Aslında uzmanlar 2 yaşından Önce tavsiye etmiyorlar. Bu yüzden sadece yarım gün başlayalım dedik. Hem Barış alışsın hem ben alışayım diye.

Aradık taradık, bütün anaokullarını tek tek gezdim. Sadece 2 tanesi aklıma yattı. Biri bizim evimize biraz uzak olan Mobidik anaokulu, diğeri de henüz açılma aşamasında olan Ballı süt anaokulu. Ballı süt daha açılmadığı için onu eleyip direk daha Önce oyun gruplarına katıldığımız Mobidik’e başladık. Belki bir kaç ay sonra Ballı süt tam açılıp da sistemi de oturunca oraya geçeriz. çünkü evimize çok yakın.

Barış Mobidikten çok memnun gÖzüküyor. Tabi hala benden ayrılırken biraz ağlıyor. Ama dün ilkkez bütün gün onu yanlız bırakıp dÖndüğümde beklediğimden çok daha farklı karşıladı beni. Ben “Beni gÖrünce ağlayarak kollarıma koşacak. naz yapacak. sarılacak” diye düşünürken. Beni gÖrdü ağzının kenarında yalancıktan bir gülümsemeyle baktı sonra tekrar oyun oynamaya devam etti. Ne düşüneceğimi şaşırdım. Bir yandan çabuk uyumsağlamasına sevindim diğer yanda da artık büyümeye başladığını farkettiğim için buruldum. Daha sadece 1,5 yaşında. Daha hala bebek sayılabilir. Ama artık bensiz de idare edebiliyor. Bu beni biraz tuhaf yaptı. Annelik bÖyle birşey galiba.

Hem o hayatla daha iyi başetsin diye sık sık dışarı çıkarıp insan içine soktum. Her fırsatta babanesine veya annenesine bıraktım. Kader ablası ile parka gÖnderdim. Ama işte genede insan bukadar erken olgunlaşmasını beklemiyor. Eninde sonunda bizden uzaklaşacaklar. Kendi hayatları olacak. Okadar az ki bizimle geçirecekleri zaman. Bunu değerini bilip onunla daha çok zaman geçirmek istiyorum. İşi gücü de bu yüzden biraz geri plana atıp en azından yarım gün hiç bir işle ilgilenmeyip oğlumla evde tepineceğim 🙂